„ФАКТ ЗА СЕКОЈ УСПЕШЕН ПОП-РЕКОРД“, тврди Брајан Ино во летното издание на Артфорум во 1986 година, „е тоа што неговиот звук е повеќе карактеристика отколку неговата мелодија или структура на акорд или што било друго“.Доаѓањето на технологијата за снимање и синтисајзерите во тоа време веќе експоненцијално ги проширија звучните палети на композиторите, а музичкиот интерес повеќе не беше само во мелодијата, серијализацијата или полифонијата, туку во „постојано справување со нови текстури“.Во текот на последните три децении, композиторот, визуелниот уметник и извонредниот грамофон Марина Розенфелд изгради библиотека со двојни плочи - оние ретки, ценети алуминиумски кругови обложени со лак и засечени со струг што се користи како тест пресување од чиј винил за масовна дистрибуција е копирана - што ги складира компонентите на нејзините различни звучни пејзажи: ѕвонење на клавира, женски гласови, синусни бранови, снимки, крцкави и пукања.Парчиња од завршени композиции исто така го пробиваат својот пат до овие меки дискови, каде што, во текот на повторените вртења, тие се искривуваат и нивните жлебови се истрошуваат.(Современата Жаклин Хемфрис на Розенфелд ги преобразува нејзините стари слики во линии на ацикоди и ги преточува на нови платна во сличен аналоген чин на компресија на информации).Со гребење и мешање на нејзините две палуби, кои таа ги опишува како „преобразувачка машина, алхемичар, агент и за повторување и за промена“, Розенфелд ги распоредува своите двојни плочи на безброј музички цели.Звукот, иако не е баш поп, секогаш е препознатливо нејзин.
Изминатиов мај, грамофоните на Розенфелд се сретнаа со модуларниот синтисајзер на експерименталниот музичар Бен Вида за напад на импровизација во галеријата Фридман за да го прослават објавувањето на нивната заедничка плоча Feel Anything (2019).Ниту еден не користи традиционални инструменти, а методот на Вида е дијаметрално спротивен од оној на Розенфелд;додека таа може да црта само на библиотека од претходно снимени примероци (грамофонот, според нејзините зборови, „не прави повеќе од свирење на она што е веќе таму“), тој го синтетизира секој звук во живо.Излегувајќи од толпата, двајцата ги зазедоа своите места зад нивните соодветни платформи.Во интервјуата, Вида и Розенфелд нагласија дека додека некој треба да го започне шоуто за време на нивните импровизирани изведби, ниту еден уметник не треба да го води другиот.Во оваа конкретна вечер Розенфелд се искачи, се сврте кон Вида и ја праша: „Дали си подготвен да играш?“Кимнувајќи во знак на взаемно признавање, тие беа исклучени.Командата на Розенфелд со нејзините палуби и чинии е нерамномерна, нејзината лесна виртуозност се покажува со нејзината смиреност додека посегнува по друг ацетат или му дава на копчето за јачина на звук толку енергични тресења така што за малку ќе ѝ ја срушат чашата со вода.Ништо во нејзиниот израз не укажуваше на загриженост дека може да падне.На соодветната маса која се наоѓа на неколку метри подалеку, Вида извлече неописливи блицови и тонови од неговиот огромен синтисајзер со мали дотерувања и манипулација со бунт од разнобојни печ-жици.
Во првите петнаесет минути ниту еден изведувач не кренал поглед од своите инструменти.Кога Розенфелд и Вида конечно се признаа еден со друг, тие го направија тоа моментално и привремено, како да не сакаа да го признаат своето соучесништво во чинот на создавање звук.Од 1994 година, кога таа првпат го постави оркестарот „Шир Фрост“ со седумнаесет девојки кои свиреа на електрични гитари на подот со шишиња со лакови, практиката на Розенфелд ги испитуваше и меѓу-и интра-личните односи на нејзините често необучени изведувачи и заробената публика и ја прифати субјективноста. на стил.Нејзиниот интерес лежи во она што ур-експерименталистот Џон Кејџ негативно го дијагностицирал како тенденцијата на импровизаторот „да се лизга назад во нивните допаѓања и несакања и нивната меморија“, така што „тие не доаѓаат до никакво откритие за кое не се свесни. ”Инструментот на Розенфелд работи директно преку мнемониката - необележаните двојни плочи се банки за музичка меморија најефективно распоредени од оние кои се најпознати со нивната содржина.Навистина, таа често користи чудни примероци на пијано, инструментот на кој била класично тренирана, како да ископува репресирана младост.Ако колективната импровизација приближува на нешто како разговор во кој сите страни зборуваат одеднаш (Кејџ го спореди со панел дискусија), Вида и Розенфелд зборуваа во идиоми кои го признаваат нивното минато, како и многуте животи на нивните инструменти.Судирот на нивните звучни светови, усовршени со години на изведба и експериментирање, отвора нов пејзаж на текстури.
Кога и како да започнете, кога и како да завршите - ова се прашањата што ја врамуваат импровизацијата, како и меѓучовечките односи.По околу триесет и пет минути топол, распрскан глас, Розенфелд и Вида завршија со поглед, климање и насмевка поради неможноста да се дојде до вистински заклучок.Еден ентузијаст од публиката повика на бис.„Не“, рече Вида.„Тоа се чувствува како крај“.Во импровизацијата, чувствата често се факти.
Марина Розенфелд и Бен Вида настапија во галеријата Фридман во Њујорк на 17 мај 2019 година, по повод објавувањето на Feel Anything (2019).
Време на објавување: Сеп-13-2022 година